Stort...

Aan de oostzijde van Boerderij Gijbeland...waarin Museum Het Voorhuis is gevestigd...heeft de Projectgroep Restauratie Kleine Monumenten jaren geleden aan de slootkant een meststorthelling gerealiseerd... Deze “vlonder” boven de sloot werd ook wel “ stort “ genoemd...  Vroeger zaten er in deze boerderij onder de stalraampjes mestluiken... waar de stalmest door naar buiten gegooid werd... Nadat de stal veranderd was werd de stalmest voortaan met een kruiwagen de stal uitgereden...dan over een paar planken naar de schouw die in de sloot lag... Daar werd de kruiwagen met mest leeggestort in de schouw...om daarna bij “ open weer “ weggevaren te worden naar het land... Om de stort wat gemakkelijker te maken gebruikten ze daarom een meststorthelling... of in de Alblasserwaardse volksmond “misthelling” genoemd... Aan de slootkant van de stort maakte men een opstaand randje...zodat de volle zware kruiwagen niet per ongeluk de sloot in gereden werd... Tja...wie niet rijk was...moest toen ook al slim zijn...

500 jaar Reformatie..

Workshop...

Omdat het deze week herfstvakantie is...en de basisscholen gesloten zijn...organiseert Museum Het Voorhuis een workshop “ Breien met kinderen “...  Verveelt uw kind zich...en gunt u zich zelf een vrije middag... komt dan samen gezellig naar Bleskensgraaf...  Ook opa’s en oma’s met kleinkinderen zijn natuurlijk welkom... Het gaat zeker een heel gezellige middag worden...!

Van boter naar margarine...

Elke morgen ligt mijn ontbijt op een bordje die mijn moeder nog opgespaard heeft van de Leeuwenzegels... Op elk pakje Leeuwenzegel margarine zat een zegel...soms met een actie wel eens twee... Die knipte je er dan vanaf...deed ze in een klein doorzichtig papieren zakje...en als je genoeg zegeltjes had stuurde je ze op naar Leeuwenzegel voor een kado... Veel van ons speelgoed werd zo bij elkaar gespaard...  Zo ook mijn ontbijtbordje... Heel vroeger at men natuurlijk gewoon boter...gemaakt door de boerin...van koeienmelk... Maar in 1914 ontstond er schaarste aan boter vanwege de Eerste Wereldoorlog... en schakelde men over op kunstboter...gemaakt door de Firma Brinkers...die het margarine noemde...en gemaakt werd van rundvet...  Je kocht het bij de melkboer per ons...of per pond...die het dan verpakte in een vetvrij papier...In 1932 was er echter weer een boteroverschot...en bedacht de toenmalige regering het “menggebod”... Men werd verplicht om boter bij de margarine te mengen...en het moest verkocht worden in kleinverpakking...met een wikkel erom... En zo ontstond het pakje Leeuwenzegel margarine... Eind jaren 50 kwam Leeuwenzegel met “ de jonge leeuwenclub “...met als mascotte Prins Leo... een leeuwtje natuurlijk...Je kon lid worden van de club en je ontving dan het jeugdblad Prins Leo... Als je jarig was kreeg je een ansichtkaart van Prins Leo... En oh...wat was je daar blij mee...dat die Leo zo maar je verjaardag nog wist...wat voelde je je belangrijk...!  Vaak kreeg je “ speeltjes “ bij  twee pakjes Leeuwenzegel margarine... in 1961 waren dat filmstrips...er waren 84 verschillende...Het afspeelapparaat kon je met de zegels opsparen... Ook de plastic dieren...speldjes...en de tekentoverschijf kreeg je gratis bij de boter... Ik denk dat ons moeder daarom altijd Leeuwenzegel kocht...waren wij ook weer een poosje zoet...

Eenzijdig...

Wat is er op dit ogenblik toch een prachtige expositie over breisels en breimaterialen in Museum Het Voorhuis... Al die strengen wol...met natuurlijke producten geverfd... zijn een lust voor het oog... Wat geeft de natuur ons toch mooie zachte kleuren...en materialen... Want niet alleen met wol kan gebreid worden...maar ook van plantenvezels kunnen draden gesponnen worden... Vroeger werd er in de Alblasserwaard veel hemp of hennep verbouwd... Van de vezels van de hennepstengels...na het roten en braken...werden al draden gesponnen voor het maken van zeilen voor de zeilboten... Tegenwoordig wordt er van hemp weer kleding gemaakt...Van vlasstengels spinde met linnendraden...en van de katoenplant spinde met van de bollen natuurlijk katoenen draden... Zijde is de enige natuurlijke garensoort die niet afkomstig is van planten...maar gemaakt wordt door de zijde rups... Van zijn gemaakte cocon spint men hele zachte draden... De naam zijde is afgeleid van het woord "eenzijdig"... de rups eet alleen maar blaadjes van de moerbei boom...verder lust hij niets... Hij eet dus echt heel eenzijdig ... De expositie is nog tot 10 februari 2018 te bezoeken...